Bericht 2 Expositie Contrast voorjaar 2016

Ze zitten klaar in een huiskamer in de Haagse Tomatenstraat. De kunstenaars die in de maanden april en mei zullen exposeren in de Hofboerderij in Wateringen.

Ze kennen elkaar doordat de een de ander les gaf, zoals Jan Willem van Swigchem die jaren geleden Mieke van den Brande djembéles gaf. Of door hun gezamenlijke achtergrond, de opleiding aan de HALO, zoals Patricia van Stekelenburg en Els de Groot van Leeuwen. En dan nu een groepsexpositie in het Westland. Waarom?

“Twee jaar geleden”, begint Mieke, “hield ik in mijn tuin, samen met de buren, de tentoonstelling, Two Gardens of Art. Die had veel succes. Het was een stralende dag en alle kunstwerken stonden buiten. Dit wilden we herhalen, maar nu op een andere plek.”

Mieke kent de Hofboerderij doordat ze in het Westland heeft gewoond. Was jaren geleden een van de oprichters van de volksuniversiteit in Monster, en gaf verschillende cursussen zoals over kunstgeschiedenis en de Egyptische oudheid. Begonnen met wandkleden, is ze later ook gaan schilderen. Van haar zullen schilderijen zien waarin de mens centraal staat. 
Mieke:
" De oudst gevonden kunstwerken verbeelden de ideale mens zoals men toen over de mens dacht. Met het veranderen van de tijd verandert ook het schoonheidsideaal. Hoe kun je op de tentoonstelling zien ".

Patricia volgde naast de HALO opleiding ook de Willem de Kooning Academie. Vanuit de sportwereld is ze gefascineerd door de bewegingen van mens en dier. Haar onderwerpen legt ze vast op vele foto's waaruit ze later een compilatie maakt die ze vervolgens schildert in vrolijke kleuren. Zij vindt het elke keer weer spannend om het gevecht aan te gaan met een groot wit doek. Patricia exposeert 7 figuratieve olieverfschilderijen van watervogels, bloemen en dierenportretten.

“Contrastrijk”, vindt Els, die het gesprek aanhoort.  “En daarom hebben wij deze tentoonstelling ook Het contrast genoemd. Haar bijdrage aan de groepsexpositie bestaat uit foto’s van Spitsbergen. “Mijn hobby is fotograferen en het was altijd al “mijn droom om naar Spitsbergen te gaan. Ik wilde weten waar de oude walvisvaarders hebben gewoond. En ik was benieuwd naar Smorenburg. Ik had al een boek over de Lofoten gemaakt. En in De aarde op 1, een boek van het Wereldnatuurfonds, is een van mijn foto’s opgenomen.”

Een andere exposant is Jan Willem van Swigchem. In zijn atelier in de binnenstad van Den Haag, met uitzicht op daken en kerktorens, toont hij zijn papier reliëfs. Hij snijdt ze met de hand uit chromolux, dun karton, en door stukjes weg te snijden, te vouwen en in verschillende richtingen te buigen, ontstaat er een kleur- en lichtspel dat afhankelijk van de kijkrichting en belichting, steeds verandert.

”Vergelijk het met een boom”, zegt Van Swigchem, “van een afstand lijken alle blaadjes hetzelfde. Eén berg groen, maar alle blaadjes zijn verschillend, ze hebben bijvoorbeeld andere nerven.” Die textuur en structuur wil hij vangen in zijn fragiele en arbeidsintensieve werk.

Het is een kwestie van kijken en contact maken met de beschouwer, of zoals hij het zelf uitdrukt: “To see, or not to see  - that is no question.”